تاریخچه بوقلمون در کیریسمس

در جشن شکرگذاری، مسیحیان بر سر میز شام می نشینند و بوقلمون می خورند. این پرنده، در روز کریسمس نیز مهمان خانه های مسیحیان می شود. اما چگونه بوقلمون، توانسته است که در جشن های بزرگ، جایی برای خود پیدا کند؟
این پرنده، گوشتی تازه و خوش طعم دارد و بزرگی جثه آن به حدی است که می تواند چندین نفر را سیر کند. آمریکایی ها در گذشته، طیور بزرگ را برای استفاده در جشن ها، ترجیح می دادند زیرا بزرگ بودن این طیور، باعث می شد که بدون صرف هزینه چندان زیادی، مقدار زیادی گوشت را برای مصارفشان فراهم کنند. در زمان های گذشته، بیشتر ترجیح می دادند که گاوها را زنده نگه دارند تا در انجام کارها از آن ها کمک بگیرند و تا اواخر قرن نوزدهم میلادی، خبری از تجارت گوشت نبود. در آن زمان، مصرف جوجه طرفداران بیشتری نسبت به دوران ما داشت اما از گوشت خروس به دلیل سفت بودن آن، استقبال نمی کردند و مرغ ها نیز تا زمانی که تخم می گذاشتند، برای کشتن و مصرف گوشتشان، مورد استفاده قرار نمی گرفتند. مصرف گوشت گوزن نیز بیشتر در قرن هفدهم و هجدهم میلادی رواج داشت و برای آن که در زمان کریسمس بتوانند گوشت آن را مصرف کنند، باید آن را شکار می کردند. گوشت خوک، به فراوانی یافت می شد اما برای چنین جشن های با اهمیتی، اصلا انتخاب مناسبی نبود. بریتانیایی ها، در جشن ها و مراسم خودشان، گوشت بوقلمون را مصرف می کردند و این رسم آن ها، به دنیای جدید کشورهای دیگر نیز وارد شد.
بوقلمون در میان پرنده های دیگر، برای یک جشن پاییزی، انتخاب کاملا ایده آلی بود. بوقلمون هایی که در فصل بهار به دنیا آمده اند، به مدت هفت ماه تغذیه می شوند و تا جشن شکرگزاری، حدودا به وزن 10 پوند (تقریبا 5 کیلوگرم) می رسند. بوقلمون ها، قیمت کمتری نسبت به غازها داشتند زیرا پرورش غازها، سخت تر بود. بوقلمون ها از نظر وزنی نیز به صرفه تر از جوجه ها بودند. میزان هزینه برای خریداران، فاکتور مهمی به حساب می آمد زیرا مردم در این مراسم، فقط همین یک غذا را تهیه نمی کردند؛ در جشن شکرگزاری، باید گوشت کباب می کردند و انواع کیک ها را می پختند.

تاریخچه بوقلمون در کیریسمس

در سال 1863، زمانی که لینکلن، رئیس جمهور وقت آمریکا، جشن شکرگزاری را به عنوان یک جشن ملی اعلام کرد، بوقلمون، نقش مهمی را در این جشن به دست آورد. پیش از رسمی شدن این جشن، آمریکایی ها به دلیل مزایایی که بوقلمون داشت، در قرن های پیش نیز این پرنده را به عنوان شام شکرگزاری، انتخاب کرده بودند. بعد از داستان “سرود کریسمس” اثر چارلز دیکنز در سال 1843، مصرف بوقلمون به همراه سس و چاشنی و پودینگ، محبوبیت یافت؛ داستانی که اکثر مردم در آمریکا از خواندن آن لذت برده بودند. بعضی از تاریخ شناسان غذایی، معتقدند که هدیه کریسمس اسکروج به خانواده کرچیت، شخصیت های داستان دیکنز، یکی از تاثیرگذارترین عواملی بود که هم افراد متوسط و هم ثروتمندان را به مصرف بوقلمون، علاقه مند کرد. اما با شروع قرن بیستم، جایگاه طیور برای افراد جامعه، تغییر کرد و چون خیریه ها، طیور مختلفی را به مهاجران فقیر و کارگرها می دادند، دیگر افراد ثروتمند برای کریسمس، بوقلمون نمی خوردند. آمریکایی ها همچنان در جشن شکرگزاری، همان بوقلمون را مصرف می کنند اما در زمان کریسمس، کسانی که توانایی اش را داشته باشند، گوشت گاو را خریداری می نمایند.