تغذیه در جوجه های شتر مرغ

تغذیه نقش مهمی در تولید گوشت و سایر محصولات مربوط به شترمرغ ایفا می کند چرا که مخارج غذای جوجه ها از روزهای آغازین تا سن کشتار، بزرگترین هزینه (حدود %80 کل هزینه ها) را تشکیل می دهد. غذای طبیعی شترمرغ عمدتاً متشکل از علوفه جات سبز، میوه جات خانواده توت ها، دانه جات، گیاهان تازه و آبدار و حشرات کوچک می باشد.
شترمرغ ها در طول 120 روز اول زندگی از تبدیل غذایی خوب و کارآمدی برخوردار هستند. پس از گذشت 330 روز بدن آنها از لحاظ تبدیل غذایی ناکارآمد شده و افت پیدا خواهد کرد. بنابراین لازم است تا وقتی جوجه ها این دوره را سپری نکرده اند به نحو بهینه تغذیه شوند تا بتوانند در اسرع وقت به وزن ایده آل کشتار 90 الی 100 کیلوگرم دست یابند.
جوجه ها در حیات وحش نحوه خوردن غذا و آشامیدن آب را با تقلید از رفتار والدین خود یاد می گیرند. در سیستم تولید صنعتی نیز می توان به اصطلاح از یک “مادر جایگزین” و یا جوجه بزرگتر جهت آموزش نحوه غذا خوردن و آشامیدن آب به جوجه های کوچک استفاده نمود. جوجه های شترمرغ در 10 الی 14 روز اول زندگی جهت تآمین بخش بزرگی از مواد مغذی مورد نیاز خود وابسته به محتوای کیسه زرده بوده و لذا مصرف دان در این دوره کمتر است؛ به همین دلیل باید پس از اتمام این دوره به خوبی تغذیه گردند تا از رشد و نمو نرمالی برخوردار باشند.
شترمرغ ها جهت خرد شدن غذا در سنگدان به سنگریزه های کوچک نیاز دارند بنابراین لازم است سنگریزه نیز در اختیار جوجه ها قرار بگیرد. این کار تا زمانی ادامه می یابد که جوجه ها به سنی برسند که به چراگاه برده شده و خود بطور طبیعی سنگریزه مورد نیازشان را به همراه غذا قورت بدهند. اندازه دانه های سنگریزه اضافه شده به جیره غذایی جوجه های شترمرغ باید در حد نصف ناخن پرنده بوده و در جوجه هاییکه به تازگی متولد شده اند این اندازه باید در حد یک دانه برنج باشد. پس از اینکه جوجه ها بطور کامل غذا خوردن را یاد گرفتند باید علوفه جات خرد شده مانند شبدر، یونجه و کلم روزانه 3 الی 4 بار علاوه بر غذای آردی در اختیار آنان قرار بگیرد.
تذکر: به دلیل خطر انباشتگی در پیش معده و سنگدان لازم است در 1 ماه اول فقط از برگ علوفه جات (و نه ساقه آنان) استفاده گردد.
غذای جوجه ها باید در تغارها یا سینی های کم عمق قرار داده شود. غذای جوجه های شترمرغ می تواند به حالت پلت یا آردی در اختیار آنان قرار بگیرد. از آن جائیکه هزینه جیره ی غذایی پلتی بالا است معمولاً غذا به فرم آردی به جوجه ها داده می شود. استفاده از غذای آردی مزیت دیگری نیز دارد چرا که جوجه ها زمان بیشتری صرف نوک زنی به ظرف غذا برای تآمین مقادیر جیره غذایی مورد نیاز خود نموده به این ترتیب بیشتر مشغول شده و ناهنجاریهای رفتاری کمتری از خود بروز می دهند. لازم به ذکر است که جوجه ها معمولاً غذای مرطوب را بیشتر دوست دارند. همچنین جهت کاهش میزان ریخت و پاش و گرد و غبار ناشی از غذای آردی و افزایش لذت غذای مصرفی، می توان شیره قند و یا چربی تثبیت شده به غذای فارم اضافه نمود. این کار منجر به اتلاف کمتر، حداقل میزان گرد و غبار و جداسازی کمتر اجزای ترکیبی غذای پرندگان می گردد.
جوجه های شترمرغ می توانند تا سن 13 هفتگی با جیره غذایی استارتر حاوی مقادیر بالای پروتئین خام تغذیه شوند. نیاز شترمرغ ها به پروتئین به وضوح تعیین نگردیده است. سطوح پروتئین خام موجود در غذای مصرفی این پرندگان از 15 تا 24 درصد متغیر می باشد. در حالت کلی پرندگان جوان بیشترین مقدار پروتئین را مصرف می کنند که با بالا رفتن سن مقادیر آن کاهش می‌یابد.از 13 تا 40 هفته غذای جوجه ها به جیره ی غذایی رشد تغییر داده می شود. از 40 هفتگی تا زمان کشتار نیز جوجه های شترمرغ با جیره غذایی نگهدارنده تغذیه می شوند که این نیز وابسته به شرایط جسمانی و تدابیر مربوط به عرضه به بازار می باشد.
اجزاء غذایی متداول در تغذیه جوجه های شترمرغ عبارت از: آرد ذرت بعنوان منبع سرشاری از انرژی و یونجه به عنوان منبعی برای ساخت ماهیچه ها و گوشت بدن پرنده، فیبر و پروتئین می باشند .

پودر استخوان ماهی و پودر بادام زمینی نیز منابعی از پروتئین خام و لیپید علی الخصوص آمینو اسیدهای ضروری می باشند. متوناین و لیسین اغلب آمینو اسیدهای ضروری در رژیم غذایی طیور محسوب می گردند چرا که این آمینواسیدها در بیشتر اجزای ترکیبی غذای طیور محدود می باشند.
پیش امیخته های ویتامینی / معدنی نیز باید بعنوان منبعی از ویتامین ها و مواد معدنی بخصوص مواد معدنی میکرو در جیره غذایی پرندگان گنجانده شوند. سنگ آهک بعنوان منبعی از کلسیم می باشد در حالیکه “مونوکلسیم فسفات” کلسیم و فسفر را تؤاماً تأمین می کند. پنبه دانه و محصولات آن حاوی ماده “گاسیپول” می باشند که یک عامل ضدتغذیه ای بوده و باعث بروز مسمومیت “گاسیپول” در شترمرغ ها می گردد و به همین دلیل نباید در جیره غذایی این پرندگان لحاظ شود.
نمک موجود در جیره ی غذایی ترکیب شده نباید بیش از %5 جیره را تشکیل دهد. نمک معمولی جهت ایجاد تعادل الکترولیتی در بدن پرندگان مورد نیاز بوده و همچنین بعنوان یک چاشنی جهت تحریک مصرف غذا محسوب می گردد.
آب تازه و تمیز نیز باید در مقادیر فراوان در دسترس جوجه ها قرا بگیرد. دسترسی به آب رابطه مستقیمی با مصرف غذا دارد.
در حالت کلی طیور به ازای یک گرم غذای خشک مصرفی به 2 گرم آب نیاز دارند. مقدار آب مصرفی جوجه های شترمرغ نسبت به مصرف کنسانتره (غذای آردی یا پلت) در حالت کلی باید 1.5 الی 2 برابر باشد.