نقش ژن در پرکنی

مطالعات انجام شده در رابطه با مرگ و میر ناشی از پَرکنی طیور، به نقش ژن به عنوان عاملی مطرح در رابطه با کانیبالیسم (دیگرخوری سا هم خواری) اشاره می کند.
دانشگاه علوم و تحقیقات ژنتیک و زاد و ولد حیوانات Wageningen با همراهی مرکز ژنتیک Hendrix سرمایه گذاری به منظور تحقیق در این زمینه بر روی مرغ های تخمگذار داشته اند.پَرکنی طیور عاملی مهم برای کاهش بقا
از نظر اقتصادی بقای طیور تخمگذار در واقع نقش مهمی دارد و بروز رفتارهای پَرکنی به عنوان عاملی اصلی در کوتاه کردن زندگی طیور شناخته شده است. چرا که این بقای مرغ نه تنها به بازداری از کندن پرهایش توسط سایر مرغ ها بستگی دارد بلکه به میزان رفتار پَرکنی سایر طیور در دسته اش نیز بستگی دارد.

مطالعات گسترده در زمینۀ ژنتیک
دانشمندان از تأثیرات ژنتیک و نقش 50 درصدی آن بر روی عوامل وراثتی در رابطه با نوک صحیح و سالم در طیور تخمگذار اطلاع دارند. متعاقباَ، آنها  با استفاده از اطلاعات ژنوتیپ و فنوتیپ بر روی طیور تخمگذار پیوندی Leghorn سفید ، مطالعات و آزمایشات ژنتیکی را انجام دادند. این مرغ ها از نوک های سالمی برخوردار بودند و با سایر طیور دستۀ خود در قفس های سنتی باتری دار که در هر قفس 5 مرغ بودند در یکی از ایالات کانادا به نام Kitchener نگهداری می شدند.

پلیمورفیم های تک نوکلئوتیدی
تأثیرات پلیمورفیم های تک نوکلئوتیدی (SNPs) بر روی تأثیرات مستقیم و غیرمستقیم یکی پس از دیگری شناسایی شد. نتایج حاکی از ارتباط SNPs های متعدد با تأثیرات مستقیم بر روی میزان بقا بود؛ اما با تأثیرات غیرمستقیم ارتباطی یافت نشد. در یکی از این موارد، تأثیر مستقیم SNP بر روی کروموزوم 2 و در نزدیکی ژن دریافت کنندۀ GAPA یافته شد(GABBR2).

ژن دریافت کنندۀ GABA
ژن دریافت کنندۀ GABA نقش مهمی در تنظیم انتقال دهنده های عصبی به مغز دارد. مطالعات متعدد نشان داده است که GABA نقش مهمی در بروز رفتارهای روانشناختی و استرس ها در گونه های مختلف دارد و با ناهنجاری های رفتاری مرتبط است.