پیشرفت ژنتیک در خوراک ( قسمت اول )

مرغ های گوشتی امروزه در مقایسه با مرغ های گوشتی 50–60 سال گذشته، پیشرفت و بهبود چشمگیری داشتند اما هنوز هم میزان ضریب تبدیل خوراک به بازدهی گوشت رضایتبخش نیست.  برای بزرگ شدن یک مرغ 2.5 کیلویی در حدود 4.5 کیلوگرم خوراک نیاز است. این پرنده در حالیکه به ازای 700 گرم خوراک 450 گرم وزن می گیرد، درطول حیاتش حدود 1.8 کیلوگرم کود (فضله) تولید می کند. علیرغم دستاوردهای بسیار در ژنتیک، هنوز فاصلۀ زیادی تا تولید و پرورش طیوری داریم که بخش عمدۀ انرژی و مواد مغذی موجود در خوراک را بهره بدهند.
یک تولید سودآور مرغ گوشتی در دیدگاهی ساده به 4 ساختار محدود می شود: میزان رشد،طول عمر،تبدیل خوراک، و بازدهی کارخانه.نقش هر کدام از این ساختارها به بهای خوراک،هزینۀ نیروی انسانی ، و ارزش و بهایی که بازار برای گوشت مرغ در نظر می گیرد،بستگی دارد. کارخانه های زنجیره ای عملکرد جوجه کشی و مرغدار را نیز به این عوامل اضافه می کنند.
در حالت ایده آل، بهتر است کارخانجات تولیدی محصولات طیور زنجیره ای بدانند که کدام بخش سودآوری بیشتری دارد و کدام جنبه بر روی تکثیر طیور از اهمیت بالاتری برخوردار است. بدون شک تبدیل خوراک بخش مهمی از این زنجیره است.
در نهایت دو عامل تعیین کنندۀ نتیجۀ ضریب تبدیل خوراک در مرغداری هستند: تبدیل خوراک در دستۀ طیور (میانگین کل طیور) و طول عمر آنها . از دست دادن طیور در پایان دورۀ پرورش بسیار مشکل ساز است. خوراک مصرف شده توسط طیور مُرده از مجموع بازدهی خوراک دسته کسر می شود.
به منظور بهبودِ وضعیت تولیدات زنده و افزایش درآمد تولید کارخانجات فراوری، شرکت های ژنتیک به طور مداوم بر روی فاکتور بازدهی خوراک تأکید دارند. بر خلافِ فاکتورهایی نظیر وزن بدن که می توان از هر پرنده به آسانی بدست آورد، گرفتن اطلاعات فردی هر پرنده در رابطه با بازدهی خوراک سخت است. استاندارد مطلوب برای گرفتن بازدهی خوراک، اندازه گیری خوراک مصرف شده از روز نخست تا رسیدن به وزن مطلوب برای بازار است. از آنجاییکه برای دست یافتن به نتیجه، موانع متعددی بر سر راه است شرکت های ژنتیک بر آزمایش های جایگزین برای رسیدن به بازدهی خوراک متکی شده اند. دو روش اساسی وجود دارد:

1-آزمایشات کوتاه مدت بازدهی خوراک انفرادی (آزمایشات آنالوگ) –هر پرنده به خوراک رسان و افشانۀ آب خودش دسترسی دارد. اطلاعات جداگانه جمع آوری می شود و هر پرنده ای ضریب تبدیل خوراک خود را دارد؛ بدین ترتیب منبع اطلاعات ارزشمندی در اختیار است تا آن عده از طیور که بالاترین بازدهی خوراک را دارند، انتخاب شوند. 

2-آزمایشات دراز مدت بازدهی خوراک به صورت گروهی (آزمایشات دیجیتال) –این آزمایشات شامل خوراک رسان مشترک است و با کمک دستگاه های الکترونیک میزان مصرف و بازدهی خوراک اندازه گیری می شود.