تاثیر حذف خوراک قبل کشتار قسمت دوم

آلودگی لاشه در مسیر کشتار
آلودگی در مسیر کشتار می تواند طی فرآیند تخلیه اتوماتیک امعاء و احشاء و از طریق سوراخ و پاره شدن لوله گوارش یا کیسه صفرا و خروج محتویات آنها درون حفره شکمی صورت پذیرد. علاوه بر این نشت از چینه دان و روده ها نیز می تواند به این آلودگی کمک کند. با وجود اینکه نقش آلودگی مدفوعی در انتشار عوامل بیماریزای داخلی انسان کاملا” در دنیا شناخته شده است، ولی هنوز قوانین و آیین نامه های مربوط به کنترل فرآیندکشتار در بین کشورهای مختلف متفاوت است. قوانین بازرسی در ایالات متحده به صورت بازرسی لاشه به لاشه است و لاشه هایی که به هر دلیل آلوده شده اند به سرعت از چرخه کشتار خارج و در محل جداگانه ای تمیز و تخلیه شده و سپس دوباره شسته و آماده می شوند.در مواردی که آلودگی خیلی زیاد باشدلاشه یا کل محموله حذف می گردند، در این بخش همچنین در قسمت های آسیب دیده لاشه هایی که آلودگی صفرایی دارندقبل از مرحله سرد کردند برداشته می شوند. در صورتی که آلودگی های ظاهری لاشه ها زیاد باشد، سرعت خط تخلیه برای دادن فرصت بیشتر به بازرسان کندتر می شوند. در کانادا نیز قوانین مشابهی مانند ایالات متحده وجود دارد. کارآیی این قوانین و عملیات در جدا کردن و دوباره فرآیند کردن لاشه های آلوده بارها وبارها از نظر میکروبیولوژی در ایالات متحده تأیید شده است. به نظر می رسد آلوده شدن به مدفوع مهمترین راه برای آلودگی لاشه به عوامل بیماریزا است؛ از این رو بعنوان شاخصی از کنترل فرآیند در کشتارگاه ها در نظر گرفته می شود. وزارت کشاورزی آمریکا معتقد است که پیشگیری از آلودگی ظاهری لاشه تا حد زیادی طی فرآیند کشتار ممکن استو به همین دلیل اخیرا” سایت Zero Tolerance را در لاشه هایی که برای سرد شدن وارد سیستم شناورسازی می شوند را در پیش گرفته است. البته افزایش طول مدت حذف خوراک جهت کاهش آلودگی لاشه یا صرفا” تبعیت ظاهری از قانون عدم آلودگی به مدفوع به تنهایی کافی نیست. زیرا ریشه آلودگی دیگر آلودگی، تکنیک های نادرست و تجهیزات نامناسب و ناکار آمد ( از نظر ناسازگاری با سیستم و نحوه نگهداری و ….) در کشارگاه ها استکه حتما” باید مورد توجه قرار گیرد. دوره های بلند حذف خوراک به خاطر کمک به افزایش عوامل بیماریزا داخلی انسان مثل سالمونلاو کمپیلو باکتر مطلوب نیستند. مطالعات اخیر نشان داده که میزان کمپیلوباکترهای مثبت موجود در چینه دان از ۲۵ درصد در قبل از حذف خوراک به ۶۵درصد بعد از آن رسیده است. طی مطالعه ای نشان داده شده استکه آلودگی کمپیلوباکتری جوجه های گوشتی به مدت ۱۸-۱۶ ساعت بدون آب و غذا در قفس نگه داشته شده در مقایسه با جوجه هایی که در همان روی بستر بوده و آب و غذایی کامل دریافت کرده بودند،۵ برابر تغییر جمعیت میکروبی چینه دان شده و باعث کاهش لاکتوباسیل های سازنده اسید لاکتیک در مقابل عوامل بیماریزا مثل سالمونلا ها و کمپیلوباکترها می گردد. همچنین در طول گرسنگی، PH چینه دان افزایش می یابد ( از ۵/۵ = PH قبل از حذف خوراک به ۵/۶ = PH در ۱۲ ساعت بعد از حذف خوراک ) که خود عامل مؤثر جهت ایجاد محیطی مناسب تر برای رشد باکتری های بیماری زا است.  
کیفیت گوشت و لاشه
وزن زنده یکی از مهمترین عامل در تعیین سن مناسب کشتار است و کاهش و افزایش آن در روزهای پایانی بسیار مهم است. وزن از آن دست رفته پرنده در فاصله حذف خوراک تا کشتار، افت وزن نامیده می شود. بهترین طول مدت گرسنگی حالتی است که گرسنگی حالتی است که در آن فرصت کافی برای تخلیه لوله گوارش و کمترین امکان برای افت وزن باشد. افت وزن زنده به واسطه تأثیر بر وزن فروش پرنده در مزرعه و نیز و وزن تولید لاشه تأثیر اقتصادی چشمگیری دارد. کاهش وزن در ساعات اولیه گرسنگی ( ۶- ۵ ساعت اول ) به تخلیه لوله گوارش نسبت داده می شود که این میزان ۶/۰ – ۳/۰ درصد وزن زنده در هر ساعت است که البته ممکن است نسبت به زمان شروع دوره گرسنگی متغیر باشد( عاملی که در بیشتر نتایج آزمایشات منظور نمی گردد). جوجه های گوشتی در ذخیره گلیکوژن محدودیت داند، به طوری که در ۶ ساعت آخر گرسنگی با تمام شدن گلیکوژن انرژی مورد نیاز نگهداری را از فعالیت لیپازها و مسیر گلیکونئوژنز تأمین می نمایند و هر چه طول مدت گرسنگی بیشتر شود، این روند شدیدتر می گردد. به همین دلیل کاهش وزن حاصله ترکیبی از بافت بدن و آب بدن است. معمولا” با افزایش مدت زمان گرسنگی افت وزن زنده به صورت خطی در محدوده ۴۲/۰ – ۱۸/۰ درصد وزن زنده در هر ساعت بالا می رود. طی مطالعه ای از طریق طراحی مدل های ریاضی میزان افت وزن توجیه و تفسیر شده است. در این بررسی رابطه خطی برای افت وزن در مدت ۲۸ ساعت شناسایی شده است که بعد از ۳ ساعت اول گرسنگی صدق می کند.