تاثیر حذف خوراک قبل کشتار قسمت اول

علت حذف خوراک قبل از کشتار
اعمال گرسنگی قبل از کشتار نه تنها موجب کاهش ضایعات مواد دفعی حاصل از غذای هضم نشده موجود در گوارش جوجه های گوشتی و بوقلمون ها می گردد، بلکه باعث آلودگی لاشه به مدفوع و خوراک هضم نشده در هنگام تخلیه اتوماتیک امعاء و احشاء می شود. ارتباط مستقیم مقدار و قوام محتویات لوله گوارش در طول کشتار با میزان مصرف آب و خوراک قبل از قطع جیره و سرعت تخلیه دستگاه گوارش کاملا” شناسایی شده است. عواملی نظیر درجه حرارت محیط، محدودیت غذایی، مصرف خوراک آردی، برنامه های نوری، خوراندن بیش از حد خوراک در سن کشتار می توانند الگوی مصرف غذا را تحت تاثیر قرار دهند. در محیطی عالی پرندگان مصرف جیره خود را در فواصل ۴-۳ ساعته تنظیم می کنند و این توالی فرصت تغذیه را به همه پرندگان سالن می دهد.وقتی که به دلیلی مثل استرس گرمایی یا سرمایی، محدودیت غذایی، غذا خوردن ببیش از حد و یا برنامه های نوری، در این الگوها اختلال ایجاد می شود،پرندگان در اطراف غذاخوری ها تجمع کرده و مصرف جیره با پرخوری آنها بالا می رود. پرندگان همچنین برای پیشگیری و تعدیل دوره های بی غذایی طولانی اقدام به مصرف بیش از حد خوراک در زمان دسترسی به آن می کنند. با این که سرعت عبور مواد غذایی در سنین کشتار تقریبا” سریع است ولی در بیشتر موارد استرس های سازماندهی شده مثل گرسنگی، کم کردن آب دریافتی، دمای محیطی، محدود کردن فضای بستر و حمل و نقل، سرعت تخلیه لوله گوارش قبل از کشتار را کند و آهسته می کند. پرندگانی که در قفس یا در محیط های تاریک نگهداری می شوند،در مقایسه با پرندگانی که در زیر نور یا بدون محدودیت روی بستر نگهداری می شوند،دارای غذا در چینه دان خود هستند. دمای پایین محیطی نیز می تواندباعث کاهش مصرف آب،افزایش تغذیه و سرعت عبور غذا گردد.  
نحوه اجرای برنامه حذف خوراک
سن کشتار معمولا” با توجه به شرایط بازار تعیین و برنامه ریزی می شود. غذا و آب نیز چند ساعت قبل از بارگیری قطع می گردد تا لوله گوارش تخلیه شود. معمولا” این زمان در جوجه های گوشتی ۴ تا ۵ ساعت و در بوقلمون ها ۲ ساعت است. البته آب برای برای تخلیه و پاک شدن غذا از پیش معده و چینه دان در دسترس باقی می ماند. اگر مدت زمان حذف خوراک بیش از حد، طولانی شود، پرنده ها شروع به خوردن بستر یا مصرف زیادی آب می کنندکه این عامل سبب خروج بقایای ناچیز غذا از سنگدان و ورود آن به روده می شود. در بیشتر موارد کوتاه نمودن زمان حذف خوراک موجب افزایش افزایش احتمال آلودگی لاشه می گردد. جوجه های گوشتی معمولا” بعد از انتقال به قفس و بارگیری و حمل به کشتارگاه در یک محوطه سر پوشیده با شرایط محیطی متغیر نگهداری می شوند. به همین دلیل برای برآورد مدت زمان مناسب گرسنگی قبل از کشتار لازم است که علاوه بر مدت زمان حذف خوراک در سالن، طول مدت زمان بارگیری، انتقال، انتظار برای کشتار نیز در نظر گرفته شوند. در شرایط مناسب و کنترل شده بهترین و بالاترین میزان تخلیه و کاهش محتویات لوله گورارش برای جوجه های گوشتی باید خوراک ۱۲- ۸ ساعت قبل از عمل کشتار برداشته شود. تأثیر گذاری دوره های کمتر از ۸ ساعت خیلی بعید به نظر  می رسد. کار آمدی برنامه های حذف خوراک جهت کنترل آلودگی لاشه به شرایط و امکانات کشتارگاه نیز وابسته است. تغییرات مشاهده شده در کارآمدی برنامه حذف خوراک به عدم انجام مستمر این برنامه ها در کشتارگاه ها گاهی پرندگانی با غذای هضم نشده در قسمت های بالایی لوله گوارش ( چینه دان و پیش معده ) مشاهده می شوندکه نشان دهنده بروز تغییر در الگوی مصرف آب و غذای پرندگان، مثلا” افزایش مصرف
خوراک قبل از حذف آن یا کاهش مصرف آب در طول گرسنگی می باشد. با این وجود گاهی پرندگان در معرض دوره های بی غذایی بیش از ۱۲ ساعت نیز قرار می گیرند. این امر می تواندبنا به دلایلی از قبیل گرسنگی اختیاری پرنده قبل از حذف خوراک،عدم دسترسی به خوراک در دانخوری ها یا سیلوها، تغییر زمانی برنامه های بارگیری، حمل و نقل، کشتار در کشتارگاه ها رخ دهد. تجارب عملی در ایالات متحده نشان می دهد که آلودگی لاشه با عواملی مثل حذف خوراک کوتاه مدت ( کمتر از ۸ ساعت) ،حذف خوراک طولانی مدت ( بیش از ۱۲ ساعت )، نوع غذا، نوع بستر، مقدار خوراک، وضعیت فیزیکی خوراک (جامد یا مایع )، موقعیت جیره در لوله گوارش ( بالا یا پایین ) و شرایط درونی لوله گوارش ( شکل، پیوستگی و استحکام پرزها و مخاط ها، شکل گیری گاز، از دست دادن آب ) تغییر می کند. محققین شکل و محتویات احشاء درونی جوجه های گوشتی را ارزیابی و آنها را بر اساس طول مدت گرسنگی طبقه بندی کرده اند.نتایج نشان داد که در دوره های کوتاه مدت حذف خوراک ( کمتر از ۷- ۶ ساعت در جوجه های گوشتی و ۵-۴ ساعت در بوقلمون ها ) لوله گوارش به خصوص چینه دان و سنگدان، از آب و غذا پر بوده، ضمنا” روده ها باد کرده و بزرگ می باشند. پر بودن لوله گوارش احتمال شیوع آلودگی در نتیجه آسیب های مکانیکی را افزایش می دهد. دوره های طولانی مدت حذف خوراک ( بیش از ۱۴-۱۳ ساعت ) نیز با افزایش شیوع آلودگی مدفوعی ارتباط داردکه دلیل آن افزایش استحکام موکوس روده ای و در نهایت افزایش شکنندگی و تردی روده ها است. مشاهده شده است که میزان شکنندگی بافت روده ها در اثر گرسنگی بلند مدت، در هوای گرم بسیار شدیدتر از هوای سرد است. در طول گرسنگی صفرا همچنان تولید شده و کیسه صفرا و آلودگی لاشه با صفرا در طول فرآیند تخلیه اتوماتیک بیشتر می شود. به علاوه با رسیدن حجم کیسه صفرا به حداکثر خود، صفرا درون دئودنوم ( دوازدهه ) تزریق شده و با حرکات دودی معکوس لوله گوارش، به سنگدان رسیده و رنگدانه های آن سبب لکه دار شدن دیواره داخلی آن می شوند؛ ضمن اینکه در این حالت برگشت صفرا به کبد نیز بیشتر شده و کبد به رنگ سبز کمرنگ در می آید.